miércoles, 9 de abril de 2014

Promise

Parece ser que solo vuelvo cuanod las cosas no van bien, cuando necesito desahogar. Han pasado unos cuanto meses, he tenido altibajos hasta que decidi hacer las cosas como yo queria, tomar mis propias decisiones y dejar atras todo aquello que no era necesario en mi vida que solo mantenia por miedo. Elimine amistades que siempre habian sido falsas, que no me aportaban nada, pero por miedo a la soledad nunca dejas ir. Si, en la facultad me encontraba sola, cada dia pensaba que me estarian criticando pero ahora me siento bien, no he vuelto a encontrar un grupo dentro de la facultad, a veces voy perdida pero hago lo que quiero y he conocido a mucha gente nueva. Fuera de la facultad las amistades siguen igual, bueno quizás mejor aun, he conocido mucha gente nueva. Desde que tomé esta decision me siento más libre, me importa menos lo que piense y siempre pienso cuando tenga sesenta años me importara lo que pienses de esto ahora? Obviamente la respuesta siempre es no. 
Parecia que todo no podia ir mejor, hasta que he metido la pata hasta el fondo. Las relaciones a distancia sn dificiles, llega un punto que cuesta de soportar y cuando notas a esa persona fria y distante, dejas volar tu imaginación y la cosa se complica.

Siempre tuve claro que el amor era algo duradero pero sobretodo libre, contigo aun lo creia más. Pero cuando todo se acabo entre tu y yo, ya habia experimentado otras decepciones de las cuales siempre creia que no saldria adelante, todo fue distinto. El amor libre, la libertad, de la que siempre hablabamos parecia que nunca habia existido, creia que seria para siempre, de verdad lo creia. Aun sigo pensandolo, aun sigo creyendo que quizás no es el momento ahora, que soy joven, pero que volveremos a encontrarnos. Siempre me decias que era una utopica, si lo sé, pero te recuerdo que hubo un tiempo en que tu tambien creias en el amor verdadero, en aquel que nunca muere. Supongo que deberia haber tenido las cosas claras desde el principio, poner los pies sobre la tierra, supongo que aunque me repitas mil veces que deje de soñar, juro que quizas ahora no pero en un tiempo volveremos a encontrarnos.

domingo, 6 de octubre de 2013

Qui fa el destí?

Pensava que al principi era per fugir d'una realitaat, evadir-me de tot. Pero ara se que no es aixi, o potser ho és i n vull acceptar-ho, qui sap. Son coses que no es poder predir. Són coses que s'han de viure i experimentar per un mateix.

I potser no condueixen a ningun lloc, i potser em deixo emportar per un sentiment, però crec que m'he d'arriscar. I potser tot això no es no és més que una ilusió. i prefereixo que sigui aixi, auqest cop no em faran mal. Aquest cop sere jo mateixa, i no em tornaran a trepitjar.


jueves, 5 de septiembre de 2013

creences

A vegades rere somnis es on s'amaguen els veritables desitjos, quan mirem més enllà, crec amb tota sinceritat, que es pot trobar aquella força. La força que mou un cel sencer y tota una terra, aquella força que et fa sentir humà i que desperta tots els teus sentits. I si he de seguir parlant amb sinceritat, crec de tot cor, en el futur d'una humanitat més humil, crec en el canvi i tinc la certesa que tots podem experimentar l'alegria, que tots podem sentir en el sentit més pur de la paraula.

Sé que les meves mans són massa petites i la meva ignorancia massa gran, em solen dir que són una somiatruites, que vaig de realista per la vida quan només crec en la utopia. Pero crec que creure en aquesta mena d'utopia et fa ser realista. He estimat a la persona equivocada i potser m'he fotut en el destí equivocat també, pero crec en el canvi.

lunes, 2 de septiembre de 2013

Compasión

Es muy gracioso cuando la gente habla de amor. Mucho antes de que toda esta historia se acabara, antes de que empezara a sentir todo lo que estoy sintiendo, creia en el amor como si fuera una tarde de verano. Una sensación calida, que crees que nunca acabara. Nunca en mi vida lo habia sentido, pero tenia esa clase de corazonada, que tienen todos aquellos que aun no se han enamorado, de que eso seria el amor.

Y no estaba tan equivocada, fue justo en el momento en que me dejaste cuando empece a sentirlo. Como una tarde de verano, me asfixiaba y me golpeaba un y otra vez contra el suelo. En ese instante comprendí que el amor es como un infierno, que el amor duele y te abandona a tu suerte, en ese instante supe que jamas te olvidaria. 

Desde ese dia me rebaje, me expuse a ser solo una diversion sexual cuando a ti te apetecia, cuando no tenias a otra que te saciara. Y no me importo. Estaba en esa fase, en la que ni cien puñaladas podrian hacer que me alejara de ti. Malditos errores. Ahora, la situación no ha cambiado mucho, despues de un año, seguimos tratandonos friamente y por interes. Se que hay debilidades a las que nunca podras negarte, tu eres una, pero deseo y espero que tengas lo mejor. Te hirieron una vez, hace mucho tiempo, y ahi es donde sentiste tú esta clase de amor, ahi es donde te abandonaste a tu suerte, donde lloras cada vez que miras atras. Nunca me quisiste, nunca sentiste ese amor por mi, quizas porque empiezo a comprender todo lo que sentí y siento, quizas por eso soy capaz de entenderte a ti, lo mucho que sufriste po alguien que nunca te quiso. 


Quizas por eso ya no puedo culparte, aunque me duele no ser ese amor, simplemente te deseo buena suerte.

jueves, 11 de abril de 2013

Res

Em dol, és més, sempre m'ha dolgut i mai havia arribat a veure-ho. Sempre li he ficat pegues a tot, sobretot a mi mateixa. Ha sigut infelicitat, i ara que s'ha acabat penso que he perdut una marevella quan no es aixi. Miro enrere i en realitat no estava be, no et culpare de que canvies el que senta, perque si jo fos tu tambe m'hagues passat.

He deixat de viure-ho pensant en rallades meves i t'he fet carregar un pes que no hauries de carregar. Entenc que puguis tenir rabia i desconcert cap a mi, ho accepto i no et jutjo. Però accepta'm tu tambe i no em jutgis. No ho facis. No em tractis com t'he tractat, no et rebaixis, perque jo a partir d'ara tampoc em rebaixare a fer el que he fet i a deixar-te fer el que has fet.

Entenc que no em vulguis parlar, es totalment comprensible, no t'importo. I segurament tens a una altre, pero  que siguis feliç no implica no guardar cordialitat, o

Mai s'acaba

Creemos ser lo que no somos y esperamos mas de lo que debemos. Cuanto tiempo ha pasado ya? Y todavia te recuerdo como si nada hubiera cambiado. Te entiendo, entiendo perfectamente tu punto de vista y entiendo porque todo se acabo. Yo haria lo mismo si fuera tu. Pero no logro entender porque me duele, y aunque poco a poco todo va menguando me queda siempre ese algo, esa esperanza.

Res te sentit.

viernes, 18 de enero de 2013

Adeu

Et trobo a faltar, si. Encara que no m'haguessis valorat mai ni t'importés el més minim, tinc ganes de tornar-te  a veure, d'abraçar-te, de sentir-te. Pero aixo ja es aigua passada, ara tu tens nous objectius, noies amb més pit, cul, inteligencia i que desprenen follabilitat alla per on passen. I jo l'unic que em queda es assumir que no m'has valorat, que mereixo més del que tu m'has donat, l'unic que em queda es aixecar el cap mentre et trobo a faltar.